අසනි වැසි මැද

අසනි වැසි සූරා වැටෙන කළ 
ගෙන්දගම් බිම පාදමින්
හොවා උනුසුමේ රැක්ක සැටි නුඹ 
සමන් මලට වැඩි සීරුවෙන්


වහන් කර මා දහස් දෙනගේ
නූරා වෑහෙන නෙත් වලින්
තෙමුන සැටි නුඹ වැස්සේ 
දැකලා,උනු වුනා සිත නුබ කුසෙත්


සීත වැහි පොද බිඳිති අතරේ
අතරමන් වුන බිංඳුවක්
මගේ නෙත් විල කොනින් මතු වී
සැඟ වුනා දී හාදුවක්


දෑස යා වී රැඳුනු මොහොතක  
මුවින් නොබිනු කප්පරක්
සෙනේ උතුරන දෑසේ ගොනු විය
අහිමි වූ ලෙන්ගතුකමක්..