පද වැල්

ජිවිතේ පන ගැහෙන මොහොතක් 

ගානේ පද වැල් ඇමිනුනි

පන්හිඳට තිත තැබු නිසාවෙන්   

උපන් ගෙයි උන් මියැදුනි

තනිකමට නොව සිතුම් රෑනට 

ඇත පියාපත් දැන් මැවී

නමුදු ගව් දුර පියාඹන්නට 

තවම තටු මගේ සවි නැතී...